Wastewater disposal to landfill-sites: a synergistic solution for centralized management of olive mill wastewater and enhanced production of landfill gas

The present paper focuses on a largely unexplored field of landfill-site valorization in combination with the construction and operation of a centralized olive mill wastewater (OMW) treatment facility. The latter consists of a wastewater storage lagoon, a compact anaerobic digester operated all year round and a landfill-based final disposal system. Key elements for process design, such as wastewater pretreatment, application method and rate, and the potential effects on leachate quantity and quality, are discussed based on a comprehensive literature review. Furthermore, a case-study for eight (8) olive mill enterprises generating 8700 m(3) of wastewater per year, was conceptually designed in order to calculate the capital and operational costs of the facility (transportation, storage, treatment, final disposal). The proposed facility was found to be economically self-sufficient, as long as the transportation costs of the OMW were maintained at <= 4.0 (sic)/m(3). Despite that EU Landfill Directive prohibits wastewater disposal to landfills, controlled application, based on appropriately designed pre-treatment system and specific loading rates, may provide improved landfill stabilization and a sustainable (environmentally and economically) solution for effluents generated by numerous small- and medium-size olive mill enterprises dispersed in the Mediterranean region

Use of Clay Dispersed in Water for Decreasing Soil Water Repellency

In this study, we examined the efficiency of a kaolinite clayey soil to mitigate water repellency of a sandy soil with olive trees. The treatment was applied to the soil zone below the tree canopy, which displayed the highest degree of water repellency [average water drop penetration time (WDPT) value = 820 s]. Both dry (incorporated onto the top soil) and wet clay applications (after dispersion in irrigation water) were examined in a replicated experiment, with control trees being used for comparison. The application rate of the clayey soil was maintained in both cases (wet and dry mode) equal to 1 kg m−2, while the effect of subsequent wetting and drying cycles on the treatment performance was evaluated. The results of the study verify that clay application was effective to mitigate soil water repellency. Dry supplementation displayed low efficiency (26% reduction of the air-dry WDPT compared with the control soil) within the first week of application. The efficiency of the dry-clay treatment increased to 76% after applying three subsequent wetting and drying cycles. In comparison with the dry mode, the wet clay was efficient immediately after application (74% reduction of the WDPT), indicating that the limiting step in the overall process was clay dispersion. Based on the findings of this study, it was proposed that wet clay application is of interest for controlling soil water repellency in agricultural land

Cushing's syndrome in pregnancy: a review of reported cases

Cushing’s syndrome (CS) causes hypogonadotropic hypogonadism and anovulatory infertility due to hypercortisolism, and it is very rare in pregnancy. CS in pregnancy is associated with important maternal-foetal morbidity and mortality, such as preeclampsia and premature delivery. A systematic search was conducted in the MEDLINE library to retrieve articles reporting cases of CS in pregnant women, during the period between 2010 and 2020.Thirty-five reported cases are presented focusing on the ability of diagnosis, treatment therapies, and foetal outcomes. Diagnosis of CS during pregnancy can be challenging and is often delayed, adrenal adenoma being the predominant cause. Both medical treatment and surgery aiming at restoring the cortisol balance reduce maternal and foetal complications

COVID-19 symptoms at hospital admission vary with age and sex: results from the ISARIC prospective multinational observational study

Background: The ISARIC prospective multinational observational study is the largest cohort of hospitalized patients with COVID-19. We present relationships of age, sex, and nationality to presenting symptoms. Methods: International, prospective observational study of 60 109 hospitalized symptomatic patients with laboratory-confirmed COVID-19 recruited from 43 countries between 30 January and 3 August 2020. Logistic regression was performed to evaluate relationships of age and sex to published COVID-19 case definitions and the most commonly reported symptoms. Results: ‘Typical’ symptoms of fever (69%), cough (68%) and shortness of breath (66%) were the most commonly reported. 92% of patients experienced at least one of these. Prevalence of typical symptoms was greatest in 30- to 60-year-olds (respectively 80, 79, 69%; at least one 95%). They were reported less frequently in children (≤ 18 years: 69, 48, 23; 85%), older adults (≥ 70 years: 61, 62, 65; 90%), and women (66, 66, 64; 90%; vs. men 71, 70, 67; 93%, each P &lt; 0.001). The most common atypical presentations under 60 years of age were nausea and vomiting and abdominal pain, and over 60 years was confusion. Regression models showed significant differences in symptoms with sex, age and country. Interpretation: This international collaboration has allowed us to report reliable symptom data from the largest cohort of patients admitted to hospital with COVID-19. Adults over 60 and children admitted to hospital with COVID-19 are less likely to present with typical symptoms. Nausea and vomiting are common atypical presentations under 30 years. Confusion is a frequent atypical presentation of COVID-19 in adults over 60 years. Women are less likely to experience typical symptoms than men

The ancient greek tragedy in the western european opera of the neoclassic in the interwar period

It is attempted to analyse operatic works of the Neoclassicism, which have one of the known ancient greek tragedies as a subject and that were composed in the interwar period. The three works which came as a result of the pre-PhD search are Antigone by Arthur Honegger, H. 65 from 1927, which is based on the tragedy Antigone by Sophocles, Médée by Darius Milhaud, opus 191 from 1939 based on the tragedy Medea by Euripides and Oedipus Rex by Igor Stravinskij, from 1927, which was based on the tragedy Oedipus the King by Sophocles. Despite their ancient greek subject, it was impossible to find the relevant bibliography in the libraries of Greece. The problem was solved due to the possibility of using the Bavarian State Library in Munich, in which every necessary source was found.The bibliography concerning the opera Médée by Milhaud was very little. The work has been staged very few times and has been the subject of musicological research even less. Because of that, the bibliography was widened significantly to the more general studies of the work and style of Milhaud in general, so that a solid base for analysis was established.On the other hand, it would be very difficult to include a detailed analysis of every work of the three, because of their significant size but a relatively shallow analysis would not fit the work of a PhD. In contrary it was decided that only certain parts from each work should be choosed for a detailed analysis. Concerning the choice of those parts, they should be representative of the style of each work and their significance for the plot, the participation of the main characters, as well as their position in the work were taken into consideration. The begining and the ending of each work, the climax and the part where the catharsis occurs were certainly analysed thoroughly. According to the conclusions of the analysis, Antigone by Honegger is a modern work, which was adjusted into the frame of the beginning of the 20th century, while the music follows the psychological conflicts and the tragic fate of the characters. Médée by Milhaud on the other hand doesn’t present any significant difference compared to the other works of the same composer due to its ancient greek subject, apart from a relevant feeling for measure and balance, while Oedipus Rex by Stravinskij is the only work from the three, where there is an effort to recreate the ancient greek tragedy in the present through parody. The ancient greek metres of poetry are taken into account and the spectator is alienated through the “unfamiliarisation” which is attempted in each parameter of the work.Επιχειρείται συστηματική ανάλυση έργων όπερας του Νεοκλασικισμού, που συνετέθησαν κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, τα οποία έχουν ως θέμα τους μια από τις γνωστές αρχαιοελληνικές τραγωδίες. Τα τρία έργα που προέκυψαν μετά από τη σχετική προδιδακτορική έρευνα είναι τα Antigone του Αρτούρ Ονεγγέρ (Arthur Honegger), H. 65 του 1927, το οποίο βασίζεται στην τραγωδία Αντιγόνη του Σοφοκλή, Médée του Νταριούς Μιγιώ (Darius Milhaud), opus 191 του 1939 κατά την τραγωδία Μήδεια του Ευριπίδη και Oedipus Rex του Ιγκόρ Στραβίνσκυ, του 1927, που βασίστηκε στην τραγωδία Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή. Παρά το αρχαιοελληνικό τους θέμα, ήταν αδύνατο να βρεθεί η ανάλογη βιβλιογραφία στις βιβλιοθήκες της νεοελληνικής επικράτειας. Τη λύση έδωσε η δυνατότητα χρήσης της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Βαυαρίας (Bayerische Staatsbibliothek), στην οποία βρέθηκε χωρίς υπερβολή, ό,τι κι αν αναζητήθηκε.Πέρα από αυτό όμως, εξαιρετικά ισχνή υπήρξε η βιβλιογραφία που αφορά την όπερα Médée του Μιγιώ. Το έργο έχει παιχθεί ελάχιστες φορές και έχει αποτελέσει αντικείμενο μουσικολογικής μελέτης ακόμη λιγότερες. Για αυτό το λόγο, η βιβλιογραφία που εξετάσθηκε, διευρύνθηκε αρκετά προς τις γενικότερες μελέτες του συνολικού έργου και της τεχνοτροπίας του συνθέτη, ώστε να υπάρχει μια στέρεη βάση για την ανάλυση.Όσον αφορά τη διάρθρωση της διατριβής, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να περιληφθεί μια διεξοδική ανάλυση καθενός από τα τρία έργα, λόγω του μεγέθους τους, ενώ μια πιο επιφανειακή ή περιληπτική ανάλυση δεν ταιριάζει σε μια διδακτορική διατριβή. Αποφασίστηκε αντιθέτως να επιλεγούν αποσπάσματα από κάθε έργο και να αναλυθούν διεξοδικά. Κατά την επιλογή των αποσπασμάτων, πρωταρχική προϋπόθεση αποτέλεσε να είναι αντιπροσωπευτικά του ύφους κάθε έργου, όπως επίσης η σημασία τους για την πλοκή, η συμμετοχή των κεντρικών ηρώων, καθώς και η θέση τους στο έργο, αφού επιδιώχθηκε να αναλυθεί οπωσδήποτε η αρχή και το τέλος, το σημείο κορύφωσης εάν υπάρχει, αλλά και το απόσπασμα στο οποίο επέρχεται η κάθαρση. Βάσει των συμπερασμάτων της ανάλυσης, η Antigone του Ονεγγέρ είναι ένα σύγχρονο έργο, το οποίο μεταφέρθηκε στα πλαίσια των αρχών του 20ου αι. με μεγάλη ταχύτητα εξέλιξης ενώ η μουσική ακολουθεί τις ψυχολογικές συγκρούσεις και τις τραγικές μεταπτώσεις των ηρώων. Η Médée του Μιγιώ από την άλλη δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη διαφοροποίηση σε σχέση με τα υπόλοιπα έργα του συνθέτη όσον αφορά το αρχαιοελληνικό της θέμα, εκτός ίσως από μια επιδίωξη της ισορροπίας-του μέτρου, ενώ ο Oedipus Rex του Στραβίνσκυ είναι το μόνο έργο από τα τρία, το οποίο επιχειρεί μια αναδημιουργία της αρχαιοελληνικής τραγωδίας στο παρόν μέσω μιας παρωδιστικής της αντιμετώπισης. Στη σύνθεση της μουσικής λαμβάνονται υπόψη τα αρχαιοελληνικά μέτρα, ενώ ο ακροατής αποξενώνεται μέσω της ανοικειοποίησης που επιχειρείται σε όλες τις παραμέτρους του έργου

The representation of suffering in the art of Sonia Kalogeropoulou in the context of neo-expressionism

This PhD thesis examines the representation of suffering in the art of Sonia Kalogeropoulou (1945-2003), a self-taught painter and poet, who was active in these capacities between the late 1970s and the late 1980s. The paintings of Kalogeropoulou largely reflect the neo-expressionist style tendencies of the period in question. The artist, having been diagnosed with a mental illness, experienced intense mental distress, which affected her work. This thesis, as a case study, aims to contribute to the investigation of the international art movement of Neo-Expressionism and Greek painting during the first period of the Third Hellenic Republic, as well as the issue of the relationship between art and mental illness. Having studied the work of the artist and its critical reception, as well as the relevant primary archival source material, which is kept at the Company of the People’s Friends, we considered the main and most interesting element of Kalogeropoulou's painting to be the expression of painful and agonising emotional states, through the depiction of the human figure and especially the female nude. Therefore, the main objective of our thesis is the investigation of the meanings of suffering in the work of the artist. To this end, we locate her work within the context of its time, and in particular Neo-Expressionism, which is characterised by the expressive subjectivity and emotional state of the artist. At the same time, we endeavour to highlight the relationship of this work with the psychiatric experiences of the artist and with her particular standing, as a person with a psychiatric diagnosis, in an era marked by the questioning of the institution of the psychiatric hospital in Greece and the attempt to reform the domestic mental health service provision system. These issues are examined in different sections, which focus on individual aspects of the theme of suffering in the artistic production of Sonia Kalogeropoulou. In particular, they are analysed in successive chapters: (1) the biographical and psychological background of the artistic activity of Sonia Kalogeropoulou; (2) her writings, to the extent that these are related to her artistic production and deal with similar themes; (3) her place as an artist in the context of Neo-Expressionism and the new expressionist painting in Greece after the restoration of democracy in the country in 1974; (4) her visual artwork, classified in terms of subject matter, according to the different ways of representing psychic and emotional states of the suffering subject portrayed in it; and (5) her art exhibitions and critical reception of her work, with an emphasis on its reception in the context of Neo-Expressionism. We ascertain that the theme of human suffering and anguish in the artistic work of Sonia Kalogeropoulou was rendered through expressionist elements, such as distortion of the human figures and gestural painting. In addition, her work reflects the personal existential crisis of the artist herself and the vulnerable position in which she found herself.Η παρούσα διατριβή εξετάζει την αναπαράσταση της οδύνης στο εικαστικό έργο της Σόνιας Καλογεροπούλου (1945-2003), αυτοδίδακτης ζωγράφου και ποιήτριας, η οποία δραστηριοποιήθηκε με αυτές τις ιδιότητες ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η ζωγραφική της Καλογεροπούλου εγγράφεται εν πολλοίς στους νεοεξπρεσιονιστικούς υφολογικούς προσανατολισμούς της εξεταζόμενης περιόδου. Η καλλιτέχνιδα, έχοντας διαγνωστεί με ψυχική διαταραχή, βίωσε εμπειρίες έντονου ψυχικού πόνου, οι οποίες επηρέασαν το έργο της. Η διατριβή αυτή, ως μελέτη περίπτωσης, αποσκοπεί να συμβάλει στη διερεύνηση του διεθνούς κινήματος του Νεοεξπρεσιονισμού και της ελληνικής ζωγραφικής της πρώτης περιόδου της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, καθώς και του ζητήματος των σχέσεων μεταξύ τέχνης και ψυχικής ασθένειας. Έχοντας μελετήσει το έργο της καλλιτέχνιδας και την υποδοχή του, καθώς και το σχετικό πρωτογενές αρχειακό υλικό, το οποίο φυλάσσεται στην Εταιρεία των Φίλων του Λαού, θεωρήσαμε ως κύριο και περισσότερο ενδιαφέρον στοιχείο της ζωγραφικής της Καλογεροπούλου την έκφραση οδυνηρών και αγωνιωδών ψυχικών καταστάσεων, μέσα από την απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής και ιδιαίτερα του γυναικείου γυμνού. Ως εκ τούτου, κύριο ζητούμενο της εργασίας μας αποτελεί η διερεύνηση των σημασιών της οδύνης στο έργο της καλλιτέχνιδας. Για τον σκοπό αυτό εντάσσουμε το έργο της στο πλαίσιο της εποχής του, και ειδικότερα στον Νεοεξπρεσιονισμό, ο οποίος χαρακτηρίζεται για την έκφραση της υποκειμενικότητας και της ψυχικής κατάστασης του δημιουργού. Παράλληλα, επιχειρούμε να αναδείξουμε τη σχέση του έργου αυτού με τις ψυχιατρικές εμπειρίες της καλλιτέχνιδας και με την ιδιάζουσα θέση της, ως ατόμου με ψυχιατρική διάγνωση, σε μία εποχή που σημαδεύτηκε από την αμφισβήτηση του θεσμού του ψυχιατρικού ασύλου στην Ελλάδα και την προσπάθεια μεταρρύθμισης του εγχώριου συστήματος παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Τα ζητήματα αυτά εξετάζονται σε διαφορετικές ενότητες, οι οποίες εστιάζουν σε επιμέρους όψεις του θέματος της οδύνης στην καλλιτεχνική παραγωγή της Σόνιας Καλογεροπούλου. Ειδικότερα, αναλύονται σε διαδοχικά κεφάλαια: (1) το βιογραφικό και ψυχολογικό υπόβαθρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας της Σόνιας Καλογεροπούλου, (2) το συγγραφικό της έργο, στο βαθμό που αυτό σχετίζεται με την εικαστική της παραγωγή και πραγματεύεται παρεμφερή θεματολογία, (3) η θέση της ως καλλιτέχνιδας στο πλαίσιο του Νεοεξπρεσιονισμού και της νέας εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση, (4) το εικαστικό της έργο, ταξινομημένο με θεματικά κριτήρια, σύμφωνα με τους διαφορετικούς τρόπους αναπαράστασης ψυχικών και συναισθηματικών καταστάσεων του πάσχοντος υποκειμένου σε αυτό, και (5) οι εκθέσεις της και η υποδοχή του έργου της, με έμφαση στην πρόσληψή του στο πλαίσιο του Νεοεξπρεσιονισμού. Διαπιστώνουμε ότι το θέμα της ανθρώπινης οδύνης και αγωνίας στο καλλιτεχνικό έργο της Σόνιας Καλογεροπούλου αποδόθηκε μέσα από εξπρεσιονιστικά στοιχεία, όπως οι παραμορφώσεις της ανθρώπινης μορφής και η ένταση της γραφής. Επιπλέον, το έργο αυτό αντικατοπτρίζει την προσωπική υπαρξιακή κρίση της ίδιας της καλλιτέχνιδας και την ευάλωτη θέση στην οποία εκείνη βρισκόταν

Ανδαλουσιανός Σκύλος &amp; Χρυσή Εποχή: Αναφορές, Περιεχόμενο, Φιλοδοξίες

Ο Luis Buñuel (1900-1983) και ο Salvador Dalí (1904-1989) είναι δύο κορυφές για την Τέχνη του 20ου αιώνα. Προερχόμενοι και οι δύο από τον Υπερρεαλισμό, διακρίνονται από ένα χαρακτηριστικό εικονοκλαστικό χιούμορ, μια τολμηρή προκλητικότητα, που όμως δεν τους στερεί το ποιητικό τους βάθος. Μεταξύ τους είναι βεβαίως στενοί πνευματικοί συγγενείς: εξετάζουν αμφότεροι το ζήτημα του τραύματος· ο Μπουνιουέλ καταπιάνεται με το σισύφειο μαρτύριο της αδυναμίας εκπλήρωσης των επιθυμιών. Ο Νταλί ασχολείται με τη λεπτομερή χαρτογράφηση ενός ολόκληρου σύμπαντος γεμάτου εμμονές, φοβίες, επιθυμίες και ενοχές. Στην παρούσα μελέτη, θ’ ασχοληθούμε με τη μοναδική τους συνεργασία: τις δύο ταινίες Ανδαλουσιανός Σκύλος και Χρυσή Εποχή, που δημιούργησαν από κοινού το διάστημα 1929-1930. Στόχος είναι να εξεταστεί η πρόθεσή τους να κάνουν ποιητικό κινηματογράφο, παίζοντας ταυτόχρονα με τα όρια του νέου τότε αυτού μέσου και τελικά δημιουργώντας μια συγκεκριμένη κινηματογραφική γλώσσα: τον υπερρεαλιστικό κινηματογράφο.Luis Buñuel (1900-1983) and Salvador Dalí (1904-1989) are two pinnacles of 20th Century’s Art. Hailing both from the Surrealist Group of the late 20s and early 30s Parisian Avant Garde, they both possess a signature iconoclastic humour and an audacious tendency towards the provocative, which does not, however, deprive them of spirituality, poetry and depth. They are of course closely related: they both investigate the notion of trauma; Buñuel examines the Sisyphean martyrdom of one’s inability to fulfil one’s desires. Dali, on the other hand, navigates us through the detailed cartography of a universe consisted by fear, guilt and desire. What we study here is their only collaboration, the two films they created from 1929 to 1930: Un Chien Andalou and L’Age D’Or. We aim to examine their intention to create poetry in the form of film, while stretching the limits of the cinematic medium and finally launching an all new way to filmmaking: a surreal one

Retroperitoneal Sarcomas - Perioperative Radiotherapy Versus Surgery Alone: Meta-Analysis

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η τρέχουσα βιβλιογραφία δεν είναι σαφής στο εάν η χρήση της ακτινοθεραπείας, είτε προεγχειρητικά αλλά είτε και μετεγχειρητικά, αντικατοπτρίζεται σε ένα ευεργετικό αποτέλεσμα σε ασθενείς με οπισθοπεριτοναϊκά σαρκώματα. Προσπαθούμε λοιπόν, να διερευνήσουμε το κατά πόσο η ακτινοθεραπεία σε συνάρτηση με την χειρουργική παρέμβαση μπορούν να ωφελήσουν τον τοπικό έλεγχο της νόσου αλλά και την συνολική επιβίωση(OS) του ασθενούς. ΣΚΟΠΟΣ Να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα της θεραπευτικής προσέγγισης σε ασθενείς που υποβλήθηκαν μόνο σε χειρουργική παρέμβαση έναντι αυτών που πέραν της χειρουργικής παρέμβασης υποβλήθηκαν και σε ακτινοθεραπεία. ΥΛΙΚΑ-ΜΕΘΟΔΟΙ Διεξήχθη συστηματική αναζήτηση της βιβλιογραφίας σε διεθνείς βάσεις δεδομένων και συγκεκριμένα το PubMed, το Scopus και το αρχείο της Cochrane Central Register Controlled Studies (CENTRAL). Τα δεδομένα ανακτήθηκαν από όλους τους τύπους συγκριτικών μελετών ασθενών με οπισθοπεριτοναϊκό σάρκωμα που υπεβλήθησαν είτε σε χειρουργείο μόνο είτε σε χειρουργείο και ακτινοθεραπεία. Πρωτεύοντα καταληκτικά σημεία της εργασίας θεωρήθηκαν η 5ετής συνολική επιβίωση (5-year OS) και η διάμεση συνολική επιβίωση(Median OS). Τα δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία ήταν η ελεύθερη υποτροπής επιβίωση (RFS) και η πλήρης R0 εκτομή της βλάβης. Τα συνεχή αποτελέσματα υπολογίστηκαν με την σταθμισμένη μέση διαφορά (WMD). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Από τα 374 άρθρα των PubMed, Scopus και CENTRAL που ανακτήθηκαν, δέκα στον αριθμό άρθρα συμπεριελήφθησαν στην ποσοτική σύνθεση. Στην συστηματική αυτή ανασκόπηση συμπεριλήφθηκαν μία προοπτική και 9 αναδρομικές μελέτες. Η διάμεση συνολική επιβίωση αυξήθηκε στατιστικά σημαντικά στους ασθενείς που έλαβαν και ακτινοθεραπεία σε σύγκριση με χειρουργείο μόνο (WMD: -18.94 [95% CI: -19.14, -18.74]; p &lt; 0.00001). Η πενταετής επιβίωση ήταν σημαντικά αυξημένη στους ασθενείς που έλαβαν είτε επικουρική είτε νέο-επικουρική ακτινοθεραπεία σε σύγκριση με αυτούς που υπεβλήθησαν σε χειρουργική παρέμβαση μόνο (WMD: 0.69 [95% CI: 0.62, 0.77]; p &lt; 0.001). Η ελεύθερη υποτροπής επιβίωση βρέθηκε ομοίως στατιστικά σημαντικά αυξημένη στους ασθενείς που έλαβαν είτε προεγχειρητική (WMD: 0.19 [95% CI: 0.11, 0.33]; p &lt; 0.001) είτε μετεγχειρητική (WMD: 0.49 [95% CI: 0.32, 0.75]; p =0.001) ακτινοθεραπεία. Τέλος το ποσοστό πλήρους R0 εκτομή ήταν παρόμοιος και στις δύο ομάδες ασθενών (WMD: 1.21 [95% CI: 0.65, 2.25]; p = 0.56). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Η πιθανώς ευεργετική επίδραση της ακτινοθεραπείας σε ασθενείς με οπισθοπεριτοναϊκά σαρκώματα υποδηλώνει την ανάγκη συζήτησης της χρήση της ή μη σε ογκολογικά συμβούλια με τελικό στόχο την βέλτιστη απόφαση και την εξατομικευμένη στρατηγική αντιμετώπισης του κάθε ασθενούς ξεχωριστά.BACKGROUND Current literature is not clear whether radiotherapy, either preoperatively or postoperatively, reflects on a beneficial result in patients with retroperitoneal sarcomas (RPS). We attempt to investigate if perioperative radiotherapy plus surgery benefits the overall survival (OS) and the local control of the disease AIM To compare outcomes in patients with retroperitoneal sarcomas treated with radiotherapy plus surgery versus patients receiving surgery alone. METHODS A systematic literature search was performed using PubMed, Scopus and Cochrane Central Register Controlled Studies (CENTRAL) databases. Data were retrieved from all types of included published comparative studies in patients with retroperitoneal sarcoma undergoing surgery alone or radiotherapy, in adjuvant or neoadjuvant setting, plus surgery. The primary endpoints of the present study were the 5-year OS and the median OS. The secondary endpoints were the recurrence-free survival (RFS) and the R0 resection rate. Continuous outcomes were calculated by means of weighted mean difference (WMD). RESULTS Among the 374 articles in PubMed, Scopus and CENTRAL that were retrieved, ten articles were included in the quantitative synthesis. One prospective and 9 retrospective studies were included in this systematic review. The median OS was significantly increased in patients treated with radiotherapy compared to surgery alone (WMD: -18.94 [95% CI: -19.14, -18.74]; p &lt; 0.00001). The 5-year survival was significantly increased in patients treated with either neoadjuvant or adjuvant therapy compared to surgery alone (WMD: 0.69 [95% CI: 0.62, 0.77]; p &lt; 0.001). Median RFS was significantly increased in patients treated with either preoperative (WMD: 0.19 [95% CI: 0.11, 0.33]; p &lt; 0.001) or postoperative (WMD: 0.49 [95% CI: 0.32, 0.75]; p =0.001) radiotherapy compared to surgery alone. Finally, median R0 resection rate was similar between the two groups in the neoadjuvant comparison (WMD: 1.21 [95% CI: 0.65, 2.25]; p = 0.56). CONCLUSION The effect of radiotherapy suggests that most of the patients with RPS should be assessed within a multidisciplinary sarcoma team to consider radiotherapy in their treatment strateg

Damage Control Surgery for Hepatocellular Cancer Rupture in an Elderly Patient: Survival and Quality of Life

Spontaneous rupture of hepatocellular carcinoma (HCC) is a rare emergency condition with high mortality rate. Successful management depends on patients’ hemodynamic condition upon presentation and comorbidities, correct diagnosis, HCC status, liver function, and future liver remnant, as well as available sources. There is still a debate in the literature concerning the best approach in this devastating complication. Nevertheless, the primary goal should be a definitive bleeding arrest. In most cases, patients with spontaneous rupture of HCC present with hemodynamic instability, due to hemoperitoneum, necessitating an emergency treatment modality. In such cases, transcatheter arterial embolization (TAE) should be the treatment of choice. Emergency liver resection is an option when TAE fails or in cases with preserved liver function and limited tumors. Otherwise, damage control strategies, as in liver trauma, are a reasonable alternative. We report a case of an elderly patient with hemoperitoneum and hypovolemic shock from spontaneous rupture of undiagnosed HCC, who was treated successfully by emergency surgery and damage control approach